Transalp van Glurns/Glorenza naar Imst

We pakken in de avond vast zoveel mogelijk in om op tijd te kunnen vertrekken. Miriams grootste angst is dat de beklimming van 23 km waar we mee starten teveel zal blijken en Mark is ongerust over de voorspelde vele regen. Genoeg redenen om in de ochtend op tijd op pad te gaan. We zetten zelfs een wekker! 

Om 8.30 rijden we weg uit Mals, en de beklimming van de Reschenpas begint meteen. We rijden naar Burgusio/Burgeis en daar blijkt dat een deel van onze route als gevolg van de vele regen de afgelopen tijd is afgesloten. We moeten omrijden via het dorpje Altimo. Dat betekent een km of vijf meer klimmen. En we krijgen meteen ook de eerste bui van de dag. We doen onze schoenhoezen en regenjacks aan en Mark ook zijn helmhoes. Miriam gebruikt deze om haar zadel droog te houden. Het stijgen gaat vlot en de zorgen van Miriam blijken onnodig. Ze rijdt makkelijk op kop omhoog en kan zich bij een kruising onderweg niet voorstellen dat de route al iets naar beneden loopt! Sterker, ze wil de berg op, waar onze Garmin Edge aangeeft dat we naar beneden moeten. 

Dat navigatieapparaat heeft ons overigens veel hoofdbrekens gekost. We hadden ‘m pas een paar dagen voor vertrek in huis en dachten dat we ‘m intuïtief en zonder handleiding konden gebruiken. Bij de eerste etappe piepte de Garmin om de halve minuut. Urenlang. Geen idee wat we er aan moesten doen. Verder moest de Garmin het heel regelmatig ontgelden als we weer een steile beklimming of daling voor onze kiezen kregen. Alle ergernis van Miriam (“Wie verzint er nou zo’n steile klim”, “Wat mij betreft draaien we nu om”, “Dit is de allerlaatste klim voor vandaag”) richtte zich op het apparaat. Dat vervolgens weer geloofd werd als het ons zonder kleerscheuren uit het (beren)bos had geleid. Mark probeerde het soms nog met “Geef mij het apparaat dan”, maar dat bleek ook weer niet de bedoeling. Het was meer een haat-liefde verhouding, waarin de liefde steeds overwon. En eerlijk is eerlijk, we zijn al vier etappes niet verdwaald. Ook een verdienste van de schrijvers van onze gids, die de gpx-bestanden op hun website hebben gezet. Voor hen hebben we maar één feedback-punt: onze route door het berenbos staat niet op hun papieren kaart. Daar gaan ze veilig om het bos heen. En met heel wat minder hoogtemeters. Maar nu we geen beren zijn tegengekomen, vinden we het berenbos een topervaring.

Terug naar vandaag. Na twee uur zijn we de Resschenpas voorbij en zitten we aan de thee met apfelstrudel in Nauders! De pauze houden we kort, want de lucht is nog steeds dreigend en we horen regelmatig wat gerommel. Het volgende stuk van de route fietsen we heerlijk en snel. De weg daalt mild met nu en dan een kort klimmetje. Kort voor Pfund wordt duidelijk dat een flinke onweersbui onvermijdelijk wordt. We zien in de verte lichte lucht en zetten alles op alles om die lucht te bereiken voor de bui losbarst. We komen een heel eind maar halen het net niet. Kort voor - wat later het dorpje Stein blijkt te zijn - stoppen we bij een houtopslag. Als we onze fietsen net droog hebben neergezet, begint het te hagelen, met stenen van een kleine centimeter doorsnee. We zijn heel blij met onze beschutting en delen hem al snel met nog twee fietsers die in omgekeerde richting rijden en op weg zijn naar Nauders. We hebben nog meer geluk vandaag, want door de rustdag hadden we nog yoghurt, bananen en zelfs wat brood over en we genieten tijdens het onweer van een lekkere lunch. Na een half uurtje klaart de lucht wat op en heeft iedereen op zijn smartphone gezien dat de kern van de bui voorbij is en de kans op regen groot is en blijft.

Wij gaan als eersten weer op pad. De regen houdt aan maar het is te doen. Bij het afdalen sprietsen we onszelf wel flink nat en vandaag zijn de meters stijgen en dalen behoorlijk in evenwicht: 1.100 meter omhoog en 1.300 meter omlaag. We rijden flink door, pauzeren in Nauders en eten daar een bord pasta om warm te worden en op krachten te blijven. Daarna snel door naar Imst, ons (minimale) einddoel van deze dag. Als we zien dat we kort voor het bereiken van dit stadje de 100 km op de teller hebben staan, besluiten we dat het genoeg is! We vinden een Gasthof in het hoge centrum vlak naast de Rosengartenschlucht. Na een lekkere douche en even bijkomen, lopen we de schlucht in. Hij is prachtig en een bezoek meer dan waard! Bij het teruglopen vallen de eerste druppels alweer en het laatste stukje rennen we om de paar kleren die we bij ons hebben droog te houden. Je begrijpt dat we onze avondmaaltijd in het gasthof bestellen! Patat met sla en een vegaburger.