Transalp van Spormaggiore naar Merano

We beginnen de dag wat later, Miriam is tegen de ochtend in een diepe slaap gevallen en ze wordt pas om 7.30 wakker. We pakken in en gaan ontbijten. Ook dit is - net als het avondeten gisteren- prachtig verzorgd en bestaat uit veel zelfgemaakte gebakjes, broodjes en jammetjes. Het wegkomen kost wat tijd, omdat contant betalen op prijs wordt gesteld. We bezoeken de pinautomaat op de markt, maar deze blijkt helaas buiten gebruik. Dan verschijnt er gelukkig toch een pinautomaatje en lossen we de meerkosten op door het geven van een flinke fooi voor de dochters des huize die hard meewerken in de b&b. Onze eerste kilometers zijn meteen stevig: veel bochten en steile klimmetjes. Eerst van Spormaggiore naar Sporminore en vandaar een niet te fietsen erg steil paadje op, eerst langs en daarna door eindeloze appelboomgaarden.
 

Na een meter of 400 komen we bij een bos aan. Er staat een waarschuwingsbord: we zijn terecht gekomen in het berengebied met instructies wat je wel en niet moet doen als je een beer tegenkomt. Bijvoorbeeld veel lawaai maken als je door hun territorium komt. We beginnen te zingen: “Ik zag twee beren broodjes smeren …”. Als dat maar geen hongerige beren aantrekt! Kort hierna fietsen we langs een flinke berg berenpoep wat het gevoel goed op te moeten letten vergroot. We maken lawaai zoveel we kunnen onder het geconcentreerd fietsen op de kleine bospaadjes en zijn extra luidruchtig bij het om een bocht rijden. Het bos is onwerkelijk stil. Te stil. Geen wandelaars. Geen fietsers. Geen afslagen. Een eindeloos lange weg door het berenbos. We krijgen een gesprek over de kans dat een beer zoveel lawaai juist een reden zal vinden om uit nieuwsgierigheid eens een kijkje te komen nemen en kunnen ons goed voorstellen dat dat laatste inderdaad het geval zal zijn! We trappen nog wat harder. Flink doorfietsen is het devies.  

Miriam probeer zo weinig mogelijk te lopen/te fietsduwen en dat lukt aardig. We komen geen mens tegen en vooralsnog ook geen beer, wolf of lynx. Wel dreigt vandaag de hele dag al onweer. Rond drie uur barst het ook echt los. We vinden een houten Hans-en-Grietje huisje midden in het bos. De heks is niet thuis, maar er valt ook iets lekkers te knabbelen van de buitenkant. We besluiten te schuilen. De fietsen en onszelf plakken we tegen de muur. We eten een lekkere eigen lunch en er komen wat fietsers langs die de andere kant op rijden dan wij. Dat geeft moed! Die zijn blijkbaar niet opgegeten door de beren. Ze zijn merendeels goed ingepakt en rijden zoals de meeste fietsers die we tegenkomen vaak op elektrische mtb’s. Wij besluiten te wachten tot de bui achter de rug is. Dat betekent ongeveer een uur wachten. We worden na het uur beloond. De regen stopt en zien we niet meer terug! We rijden nog een goed uur door het berenbos, komen meerdere fietsers tegen en voelen ons bijna op ons gemak. Het pad wordt wel weer flink steil en dat betekent toch ook weer afwisselen van fietsen en al lopend de bepakte fiets omhoog duwen. Aan het eind van de middag, zo rond 17.00 uur komen we het bos uit. We moeten nu nog een klein stukje over de weg naar de Gampenpas. We willen graag nog naar Merano. Daarom besluiten we de afdaling over de weg te doen in plaats van over de mtb paden. Dat blijkt een goed idee. We leggen de afdaling van 25 kilometer af in minder dan een uur met halverwege een korte theepauze waar we ook het hotel voor de nacht reserveren. Hotel Bellevue. We denken terug aan de tijd dat wereld in Pension Bellevue woonden.